Slapen in een capsule

De laatste nacht verblijf ik het Nine hours hotel die gelegen is bij het vliegveld van Tokyo.
dit is een capsule hotel waarbij ik graag wat uitleg over geef.
In een  strakke receptiehall word je verwelkomd door 2 hospessen. De linkse kant is voor de mannen bestemd , de rechtse voor de vrouwen. (Allen netjes gescheiden)  Bij in het inchecken krijg je een tas met :

• een soort grijze lange kiel die als slaapkledij moet dienen ,
• slippers
• handdoeken
• tandenborstel
• de sleutel van je locker

Het is de bedoeling de je je valies niet meer moet openmaken.
Door een sluis ( om alles zo stil mogelijk te houden ) kom je in de lockerzaal 



Lockerzaal - bagage

Tokyo : skytree

Deze dag wordt een hoogtepunt. Neem hoogte ditmaal letterlijk. Ik bracht een bezoek aan de Skytree in Tokyo . Met een hoogte van 634 m is dit de smalste toren ter wereld . Met een lift met een snelheid van 60 m per minuut bereik ik het platform dat op een hoogte van 450 m gelegen is. Tokyo ligt werkelijk aan mijn voeten . Vanop deze hoogte kan je zelfs de Fujiberg zien .

Twee metrostations verder bezoek ik de Senji-tempel . Deze tempel werd in 629 gebouwd en is de oudste van Japan. De tempel werd enkele jaren geleden hersteld in al zijn oude glorie.  Daar ben ik niet de enige toerist. Het is een zeer geliefde plaats voor Japanse toeristen. Zoals op alle toeristische toppers horen ook daar de nodige souvenirswinkeltjes bij en talloze eetgelegenheden..



Onverwachtse ontmoeting

New Otani

In Takayama ontmoette een week geleden  een Vlaams koppel. Zij namen er deel aan een congres. 

Na een  heel korte kennismaking ging ieder zijn weg. Een zestal dagen later, tussen een mierennest van miljoenen  mensen word ik in Tokyo  ik op de schouder geklopt door diezelfde mensen . We spreken min of meer af om samen naar Nikko te gaan,. Door omstandigheden gaat dit niet door .

Gisteravond kreeg ik een mailtje waarin ik door hen  werd uitgenodigd om samen met enkele leden van het congres het New Otani hotel  te bezoeken. Eerst zouden we een rondleiding krijgen in het hotel, met daarbij de prachtige Japanse tuin, daarna zouden we samen dineren op het dak van het hotel. Het was een internationaal gezelschap : Duitsers , Zuid-Afrikanen, US-burgers, Japanners en wij, de drie Vlamingen.   We waren met 10 personen. Het restaurant: (zie de schijf op de foto) is een draaiend restaurant. Iedereen zit aan het raam en je ziet de hele skyline van Tokyo . Het hotel telt maar liefst 14 verdiepingen. We werden verwend met de beste lekkernijen van Japan. Een belevenis die in mijn grijze massa lang zal blijven hangen. Dank u wel C. en C





voorbereiding eindbestemming

Vandaag laat ik alles op me afkomen. Om te beginnen wil ik mijn ticket om naar de luchthaven reizen  reserveren. Daar kom ik tot de vaststelling dat ik nog één dag extra heb. Met dat groot uurverschil was ik de tijd even kwijt. Meteen heb ik mijn hostel verwittigd om een nacht bij te boeken  ! Een dag die hier snel kan ingevuld worden .

Langzaam laat ik me de ganse dag meedrijven in een massa volk. Dit is echt een contradictie van gisteren,gisteren waande ik me in het oude Japan en nu in  een stad dat ik futuristisch durf noemen.
Ik bezoek de winkelwijk met electronica, je acht het niet voor mogelijk . Als je hier een pc of iets dergelijks wil kopen dan kies je niet uit honderd verschillende maar uit honderden. En dit in het ene grootwarenhuis naast het andere. Iets verder kom je in de food- area , weer van hetzelfde , honger hoef je hier niet te lijden .

Ik kies er (naar mijn mening) de beste koffieshop uit . Met een perentaartje waarvan ik de smaak lang zal blijven herinneren en een kopje heerlijke koffie kan mijn dag niet meer stuk.

shibuya

l

Nikko een sprookje dat bijna een nachtmerrie werd

Vandaag staat de wekker om 7u om met opeenvolgend transport te gebruiken om Nikko te bereiken:



Metro, Jr line ( gewone trein ) Skinkansen , Jr line , bus .

Eerst iets over de skinkansen: Een 8tal minuten voor vertrek komt de sneltrein aan . Per wagon staan er 3 personen in uniform.Bij aankomst van de trein maken ze een diepe buiging. Zodra iedereen is afgestapt gaan ze ten aanval , gewapend met allerlei poestgerief : stofzuiger en alles wat bij een grote schoonmaak hoort. Ze poetsen in ijltempo. Exact 6 minuten later stapt elk van zijn wagon . Na alweer een diepe buiging stappen ze als gedrilde soldaatjes naar een volgend perron. De reiziger heeft 2 minuten de tijd om in te stappen.

 

Nikko stond aanvankelijk niet in mijn reisplanning. Door aanraden van mijn vriendin Lut die er helaas niet bij kon zijn, is het één van de hoogtepunten van mijn Japanreis. Woorden schieten te kort om Nikko te beschrijven. Dank u wel Lut. De verschillende tempels zijn verspreid over een heel groot park. De Japanse tuinen hoeven geen beschrijving.

In ditzelfde park maak ik een Kendowedstrijd me. Kendo is een soort judo met stokken. Eerst is er een kinderwedstrijd vervolgens een volwassenen. Het sport wordt roepend en tierend beoefend.

Kendo sport.

 De terugreis !!!!!!



Om 17u sta ik op een overvol perron te wachten op mijn trein richting Tokyo. We werden letterlijk op de wagon geperst tot er echt niemand meer bij kon. Maar de trein vertrok niet.  We zien om het kwartier honderden reigers toekomen voor een volgende trein voor dezelfde bestemming.

Één treinwachter kon enkele woorden Engels , ze riep dat iedereen de trein moest verlaten ! The train is broken ! What now ? Waiting Waiting. Intussen kwamen er steeds nieuwe reizigers toegestroomd.



In gebroken Engels werd er ons gezegd dat we een busticket moesten kopen. Snel verbroederde ik met  een jonge Roemeen.  Zoals bijna iedereen moest hij ook in Tokyo geraken. Met een vriendelijke glimlach vroeg ik hem of ik bij hem mocht blijven tot in Tokyo.

Ons busticket mochten we weer inruilen want de laatste bus was intussen vertrokken.

Rennend werden we van de ene perron  naar het andere gestuurd, en van het ene station naar het andere. Een drietal uren later konden we met lokale  treintjes vertrekken, we zouden nog een 3 keer  moeten overstappen. In stations  waar geen letter in ons schrift te bespeuren was . Laat staan dat  er iemand Engles verstond ! Het aantal reizigers was niet meer tellen. Mijn jonge Roemeen vocht als een leeuw zodat ik toch telkens  een zitplaatje had. De paniek sloeg toe, ik vreesde dat ik de laatste metro in Tokyo zou missen.Via  Sms' je naar mijn Belgisch- Japanse vrienden vernam  ik dat de laatste metro om 01 u stopt met  rijden. Nipt  haalden  we nog  een van  de  laatste metro's. Mijn jonge  Roemeen moest  enkele stations verder. Met een stevige handdruk en een kus nam ik afscheid van deze behulpzame vreemdeling.

Om 01u10 was ik in mijn guesthouse.

Ik vraag met  af of  dit verhaal het  nieuws  zal halen ? Misschien krijg ik dit  te horen via  Tom ?



Tokyo

Het blijf snikheet. Mijn hostel ligt op amper 100m van een metrostation.

fishmarket



In de morgen bezoek ik de vismarkt : citaat vanuit internet ;

'Tsukiji Fish Market' wordt beschouwd als de grootste vismarkt ter wereld. Hier kun je elke dag (behalve zondag) zien wat er aan diversiteit uit zee wordt gevist, maar ook bijvoorbeeld een visveiling werkt. De gebouwen zien er uit als hangars. Wees er vroeg bij, want de veiling begint rond 4 uur in de ochtend. Spectaculair is de tonijnveiling, die om 05.30 uur los brandt. Rondom de markt zijn talloze restaurants waar je de vis kunt proeven. Op de Japanse manier, dus sushi-stijl.Om de tonijnveiling mee te maken moet je vooraf reserveren , voorwaarde: je moet er om 4u in de morgen aanwezig zijn.

 Daar mijn hostel te ver afgelegen is van de vismarkt en er nog geen metro's rijden moet ik afzien van dit plan.
In de namiddag bezoek ik een museum in de directe omgeving van het Imperial Palace , veel valt daar niet over te zeggen.

aankomst in Tokyo

Om 9u38 stipt vertrekt mijn sneltrein richting Nagoya. Stipt mag je de treinen hier zeker noemen. Ik heb me laten vertellen, wanneer een trein 20 m te ver stopt of enkele seconden te laat is dan wordt dit vermeld in het Nationaal Nieuws ! Van Nagoya reis ik verder naar Tokyo, mijn laatste stopplaats.



Mijn slaapplaats heb ik geboekt via booking.com. Het is altijd een beetje beangstigend of ik mijn hostel in die miljoenenstad zal vinden. Het is weer wennen aan andere metro lijnen en hun stations.

Om 15u03 verlaat ik mijn shinkansen ( sneltrein ).  De  hotelnaam waar ik zal verblijven heb ik eerder al door iemand in het  Japans  laten schrijven. De taal is hier een heel groot probleem. Via het informatiebord weet ik welke metro lijnen ik moet nemen om in de buurt van mijn hotel te komen. Tot daar lukt me dat aardig. Eenmaal buiten het station is het  35° en ik ben zwaar beladen !

Enkel de grote banen hebben een straatnaam . Een kleinere straat is meteen een wijk .
Met mijn kaart in de hand komt er een oudere man ( ik schat zeker  75j.) zijn hulp aanbieden. Ook hij heeft een smartphone met gps. Hij stelt me meteen voor om me te vergezellen tot aan mijn adres. Dat kon ik toch niet afslaan. Op geregelde tijdstippen moeten we even stoppen want de oude man heeft in die warmte wat ademnood. Aan het hotel bied ik de man iets te drinken aan, maar dit weigert hij resoluut.

Eenmaal geïnstalleerd in mijn hostel ga ik op verkenning en bestudeer ik enkele routes. Onverwachts kom ik op een groot volksfeest terecht. Tussen de gekleurde lantaarns wordt er gemusiceerd en gedanst . Overal staan kraampjes die van alles en nog wat verkopen. De meeste van de feestvierders zijn traditioneel gekleed, iets wat je hier in dat moderne Tokyo toch niet zou verwachten.