Slapen in een capsule

De laatste nacht verblijf ik het Nine hours hotel die gelegen is bij het vliegveld van Tokyo.
dit is een capsule hotel waarbij ik graag wat uitleg over geef.
In een  strakke receptiehall word je verwelkomd door 2 hospessen. De linkse kant is voor de mannen bestemd , de rechtse voor de vrouwen. (Allen netjes gescheiden)  Bij in het inchecken krijg je een tas met :

• een soort grijze lange kiel die als slaapkledij moet dienen ,
• slippers
• handdoeken
• tandenborstel
• de sleutel van je locker

Het is de bedoeling de je je valies niet meer moet openmaken.
Door een sluis ( om alles zo stil mogelijk te houden ) kom je in de lockerzaal 



Lockerzaal - bagage

Tokyo : skytree

Deze dag wordt een hoogtepunt. Neem hoogte ditmaal letterlijk. Ik bracht een bezoek aan de Skytree in Tokyo . Met een hoogte van 634 m is dit de smalste toren ter wereld . Met een lift met een snelheid van 60 m per minuut bereik ik het platform dat op een hoogte van 450 m gelegen is. Tokyo ligt werkelijk aan mijn voeten . Vanop deze hoogte kan je zelfs de Fujiberg zien .

Twee metrostations verder bezoek ik de Senji-tempel . Deze tempel werd in 629 gebouwd en is de oudste van Japan. De tempel werd enkele jaren geleden hersteld in al zijn oude glorie.  Daar ben ik niet de enige toerist. Het is een zeer geliefde plaats voor Japanse toeristen. Zoals op alle toeristische toppers horen ook daar de nodige souvenirswinkeltjes bij en talloze eetgelegenheden..



Onverwachtse ontmoeting

New Otani

In Takayama ontmoette een week geleden  een Vlaams koppel. Zij namen er deel aan een congres. 

Na een  heel korte kennismaking ging ieder zijn weg. Een zestal dagen later, tussen een mierennest van miljoenen  mensen word ik in Tokyo  ik op de schouder geklopt door diezelfde mensen . We spreken min of meer af om samen naar Nikko te gaan,. Door omstandigheden gaat dit niet door .

Gisteravond kreeg ik een mailtje waarin ik door hen  werd uitgenodigd om samen met enkele leden van het congres het New Otani hotel  te bezoeken. Eerst zouden we een rondleiding krijgen in het hotel, met daarbij de prachtige Japanse tuin, daarna zouden we samen dineren op het dak van het hotel. Het was een internationaal gezelschap : Duitsers , Zuid-Afrikanen, US-burgers, Japanners en wij, de drie Vlamingen.   We waren met 10 personen. Het restaurant: (zie de schijf op de foto) is een draaiend restaurant. Iedereen zit aan het raam en je ziet de hele skyline van Tokyo . Het hotel telt maar liefst 14 verdiepingen. We werden verwend met de beste lekkernijen van Japan. Een belevenis die in mijn grijze massa lang zal blijven hangen. Dank u wel C. en C





voorbereiding eindbestemming

Vandaag laat ik alles op me afkomen. Om te beginnen wil ik mijn ticket om naar de luchthaven reizen  reserveren. Daar kom ik tot de vaststelling dat ik nog één dag extra heb. Met dat groot uurverschil was ik de tijd even kwijt. Meteen heb ik mijn hostel verwittigd om een nacht bij te boeken  ! Een dag die hier snel kan ingevuld worden .

Langzaam laat ik me de ganse dag meedrijven in een massa volk. Dit is echt een contradictie van gisteren,gisteren waande ik me in het oude Japan en nu in  een stad dat ik futuristisch durf noemen.
Ik bezoek de winkelwijk met electronica, je acht het niet voor mogelijk . Als je hier een pc of iets dergelijks wil kopen dan kies je niet uit honderd verschillende maar uit honderden. En dit in het ene grootwarenhuis naast het andere. Iets verder kom je in de food- area , weer van hetzelfde , honger hoef je hier niet te lijden .

Ik kies er (naar mijn mening) de beste koffieshop uit . Met een perentaartje waarvan ik de smaak lang zal blijven herinneren en een kopje heerlijke koffie kan mijn dag niet meer stuk.

shibuya

l

Nikko een sprookje dat bijna een nachtmerrie werd

Vandaag staat de wekker om 7u om met opeenvolgend transport te gebruiken om Nikko te bereiken:



Metro, Jr line ( gewone trein ) Skinkansen , Jr line , bus .

Eerst iets over de skinkansen: Een 8tal minuten voor vertrek komt de sneltrein aan . Per wagon staan er 3 personen in uniform.Bij aankomst van de trein maken ze een diepe buiging. Zodra iedereen is afgestapt gaan ze ten aanval , gewapend met allerlei poestgerief : stofzuiger en alles wat bij een grote schoonmaak hoort. Ze poetsen in ijltempo. Exact 6 minuten later stapt elk van zijn wagon . Na alweer een diepe buiging stappen ze als gedrilde soldaatjes naar een volgend perron. De reiziger heeft 2 minuten de tijd om in te stappen.

 

Nikko stond aanvankelijk niet in mijn reisplanning. Door aanraden van mijn vriendin Lut die er helaas niet bij kon zijn, is het één van de hoogtepunten van mijn Japanreis. Woorden schieten te kort om Nikko te beschrijven. Dank u wel Lut. De verschillende tempels zijn verspreid over een heel groot park. De Japanse tuinen hoeven geen beschrijving.

In ditzelfde park maak ik een Kendowedstrijd me. Kendo is een soort judo met stokken. Eerst is er een kinderwedstrijd vervolgens een volwassenen. Het sport wordt roepend en tierend beoefend.

Kendo sport.

 De terugreis !!!!!!



Om 17u sta ik op een overvol perron te wachten op mijn trein richting Tokyo. We werden letterlijk op de wagon geperst tot er echt niemand meer bij kon. Maar de trein vertrok niet.  We zien om het kwartier honderden reigers toekomen voor een volgende trein voor dezelfde bestemming.

Één treinwachter kon enkele woorden Engels , ze riep dat iedereen de trein moest verlaten ! The train is broken ! What now ? Waiting Waiting. Intussen kwamen er steeds nieuwe reizigers toegestroomd.



In gebroken Engels werd er ons gezegd dat we een busticket moesten kopen. Snel verbroederde ik met  een jonge Roemeen.  Zoals bijna iedereen moest hij ook in Tokyo geraken. Met een vriendelijke glimlach vroeg ik hem of ik bij hem mocht blijven tot in Tokyo.

Ons busticket mochten we weer inruilen want de laatste bus was intussen vertrokken.

Rennend werden we van de ene perron  naar het andere gestuurd, en van het ene station naar het andere. Een drietal uren later konden we met lokale  treintjes vertrekken, we zouden nog een 3 keer  moeten overstappen. In stations  waar geen letter in ons schrift te bespeuren was . Laat staan dat  er iemand Engles verstond ! Het aantal reizigers was niet meer tellen. Mijn jonge Roemeen vocht als een leeuw zodat ik toch telkens  een zitplaatje had. De paniek sloeg toe, ik vreesde dat ik de laatste metro in Tokyo zou missen.Via  Sms' je naar mijn Belgisch- Japanse vrienden vernam  ik dat de laatste metro om 01 u stopt met  rijden. Nipt  haalden  we nog  een van  de  laatste metro's. Mijn jonge  Roemeen moest  enkele stations verder. Met een stevige handdruk en een kus nam ik afscheid van deze behulpzame vreemdeling.

Om 01u10 was ik in mijn guesthouse.

Ik vraag met  af of  dit verhaal het  nieuws  zal halen ? Misschien krijg ik dit  te horen via  Tom ?



Tokyo

Het blijf snikheet. Mijn hostel ligt op amper 100m van een metrostation.

fishmarket



In de morgen bezoek ik de vismarkt : citaat vanuit internet ;

'Tsukiji Fish Market' wordt beschouwd als de grootste vismarkt ter wereld. Hier kun je elke dag (behalve zondag) zien wat er aan diversiteit uit zee wordt gevist, maar ook bijvoorbeeld een visveiling werkt. De gebouwen zien er uit als hangars. Wees er vroeg bij, want de veiling begint rond 4 uur in de ochtend. Spectaculair is de tonijnveiling, die om 05.30 uur los brandt. Rondom de markt zijn talloze restaurants waar je de vis kunt proeven. Op de Japanse manier, dus sushi-stijl.Om de tonijnveiling mee te maken moet je vooraf reserveren , voorwaarde: je moet er om 4u in de morgen aanwezig zijn.

 Daar mijn hostel te ver afgelegen is van de vismarkt en er nog geen metro's rijden moet ik afzien van dit plan.
In de namiddag bezoek ik een museum in de directe omgeving van het Imperial Palace , veel valt daar niet over te zeggen.

aankomst in Tokyo

Om 9u38 stipt vertrekt mijn sneltrein richting Nagoya. Stipt mag je de treinen hier zeker noemen. Ik heb me laten vertellen, wanneer een trein 20 m te ver stopt of enkele seconden te laat is dan wordt dit vermeld in het Nationaal Nieuws ! Van Nagoya reis ik verder naar Tokyo, mijn laatste stopplaats.



Mijn slaapplaats heb ik geboekt via booking.com. Het is altijd een beetje beangstigend of ik mijn hostel in die miljoenenstad zal vinden. Het is weer wennen aan andere metro lijnen en hun stations.

Om 15u03 verlaat ik mijn shinkansen ( sneltrein ).  De  hotelnaam waar ik zal verblijven heb ik eerder al door iemand in het  Japans  laten schrijven. De taal is hier een heel groot probleem. Via het informatiebord weet ik welke metro lijnen ik moet nemen om in de buurt van mijn hotel te komen. Tot daar lukt me dat aardig. Eenmaal buiten het station is het  35° en ik ben zwaar beladen !

Enkel de grote banen hebben een straatnaam . Een kleinere straat is meteen een wijk .
Met mijn kaart in de hand komt er een oudere man ( ik schat zeker  75j.) zijn hulp aanbieden. Ook hij heeft een smartphone met gps. Hij stelt me meteen voor om me te vergezellen tot aan mijn adres. Dat kon ik toch niet afslaan. Op geregelde tijdstippen moeten we even stoppen want de oude man heeft in die warmte wat ademnood. Aan het hotel bied ik de man iets te drinken aan, maar dit weigert hij resoluut.

Eenmaal geïnstalleerd in mijn hostel ga ik op verkenning en bestudeer ik enkele routes. Onverwachts kom ik op een groot volksfeest terecht. Tussen de gekleurde lantaarns wordt er gemusiceerd en gedanst . Overal staan kraampjes die van alles en nog wat verkopen. De meeste van de feestvierders zijn traditioneel gekleed, iets wat je hier in dat moderne Tokyo toch niet zou verwachten.

Takayama

Na een westers ontbijt (geen rijst en vis) start mijn dag met het bezoek aan een plaatselijke markt. Ongeveer alles is er te krijgen behalve fruit.  Het lijkt er wel op dat de Japanners geen fruit eten.
Takayama is een oud stadje in met heel veel traditionele huizen. Ik start een wandelroute die ook door een stukje bos loopt. De enige wandelaars die ik ontmoet is een Spaans koppeltje. Halverwege het bospad zie ik een slang op mijn pad die zeker anderhalve meter groot is. Ik durf bijna niet meer bewegen. Meteen vraag ik aan de Spanjaarden of ik bij hen mag aansluiten. Bospaden hoef ik niet meer te zien, dat staat vast.

Terug in de bewoonde wereld bezoek ik het  Takayama festival floats exhibition. Na het bekijken van een film in de inkomsthal bezoek ik de prachtige praalwagens die me in die grote festivals. Helaas ben ik hier niet in die periode.

Een namiddag in Takayama is gauw ingevuld. Slenteren door de mooie straatjes, de mooie huizen met daarbij de nodige winkeltjes .

Zoals gewoonlijk sluit ik mijn avond af in een restaurantje. Alweer word ik aan de toog gezet tussen Japanners die dan ook geen woord Engelse kunnen praten. De menukaart is enkel in het Japans. Ik vraag of ik hetzelfde kan krijgen als die heren die naast mij zitten. Helaas, de sushi was uitverkocht. Meteen willen de heren hun houten plank met lekkernijen met mij delen. Willen of niet ik moest toch enkele stukjes nemen. Ik kon wel nog Sashimi bestellen, met hun Japanse uitspraak begreep ik er niets van , maar ik zei dat het oké was .

Sashimi is ongeveer hetzelfde als sushi dus ook rauwe vis maar zonder rijst. Als je rauwe vis lust  heerlijk .

Morgen vertrek ik naar Tokyo mijn laatste verblijfplaats .



Takayama

Stilaan begin ik het plaatselijk netwerk onder de knie te hebben. Zonder enige hulp reis ik met verschillende treinen  naar Takayama.

Takayama is gelegen in de Japanse Alpen. Het is hier een paar graden minder warm, dit wil zeggen geen 35° ! Het oude stadsgedeelte is heel mooi . Het levensritme gaat hier ook op een trager tempo dan dat ik tot op heden gewoon ben. Hier ga je vb. dineren voor 20 u en liefst nog een paar uur eerder. Ik laat me vertellen dat er vanavond een festival is aan de rivier. Dit start om 19u. Donker of niet,  de eerste vuurpijlen worden stipt om 19 u afgeschoten en dit non-stop tot 21u30. Veel meer is daar niet te beleven, overal veel volk maar rustig verdeeld over een grote afstand. Tot mijn grote verbazing staat er hier een gelegenheidsfrietkot. Iets dat ik gemakkelijk aan mij laat voorbijgaan.

Morgen is er een (vroege ) lokale markt . Het wordt dus vroeg opstaan .

Arashiyama

Met een beetje spijt in mijn hart verlaat ik mijn guesthouse. Reizen is altijd afscheid nemen en een beetje opnieuw beginnen. Telkens als je ergens genesteld bent is het tijd op te vertrekken, maar dat hoort er nu eenmaal bij.

Mijn nieuwe bestemming in Arashiyama . Daar heb ik een afspraak met vrienden van bij ons :  een Belgisch– Japans koppel met 2 kinderen.

Zoals eerder vermeld  is het openbaar vervoer is gigantisch maar voor een westerling redelijk ingewikkeld. Hoe het komt weet ik niet, maar zodra ik een kaart ter hand neem trek ik als een magneet mensen aan die me willen helpen. Ditmaal zijn het 2 Russische studenten die toevallig dezelfde weg op moeten. Zo had ik hen maar enkel te volgen.

Een heel kleurrijk stationnetje met een heel leuk aankomstmuziekje geeft me het gevoel dat ik hier welkom ben.

Arashiyama ligt aan een rivier,  het is daarmee ook een geliefd toeristenstadje voor de Japanners. Een heel mooi stadje.

Om 14u afspraak met de vrienden. Het is heel leuk weer eens in het Nederlands ( lees maar Ooigems ) te mogen babbelen. We logeren in een prachtige Rykon. De vrienden leren me een aantal Japanse gebruiken . s’Avonds wordt het diner opgediend in ons eigen kamer ( living ).  Aan een lage tafel zitten we op de grond op een kussen ( waarbij een leuning hoort ) Een traditioneel geklede jongedame brengt met de nodige buigingen  de verschillende gangen aan. Zittend op haar knieën geeft ze uitleg over wat er op een opdienblad staat, met daarbij de gebruiksaanwijzing. Best dat mijn vrienden Japans begrijpen, anders zou ik nooit geweten hebben hoe ik aan zo iets moest beginnen. Het was HEERLIJK.

Het ontbijt gebeurt op dezelfde wijze maar in verkorte versie . Dank u wel Tom en Kumiko en de kindjes.

Kennin-ji tempel in Kyoto

Het is alweer snikheet. Mijn hals is verbrand en doet pijn van gisteren teveel in de zon te lopen.
Ik vraag me af of het wel nodig is dat ik dat ik mijn volledig vooropgesteld programma stuk voor stuk afwerk.  Ik besluit om het vandaag wat kalmer te doen en alles in die hitte op mij laat afkomen. Zonder doel loop ik het oude Kyoto te voet af . Tempels zijn er meer dan genoeg .  Ik neem een stop bij de Kennin-ji tempel en ik laat me daar verrassen door de schoonheid van deze tempel. Bij het binnenkomen kan je een film zien over hoe het daar nog tot op heden aan toe gaat. Monniken zitten  uren bewegingsloos op hun knieën, zodra ze maar iets bewegen krijgen ze twee stokslagen op elke schouder. Zonder te verpinken bieden ze zelf hun schouder aan. In de film zie we ook hoe een hedendaagse schilder een nieuw doek heeft geschilderd dat nu aan het plafond bevestigd is . Het doek heeft de groote van een sportzaal . Het werd gefilmd terwijl hij aan het werk was.

Plafond wit zwart met de hand geschilderd.

Een grote tempel staat altijd midden een heel tempelcomplex. In de kleiner tempels zien we hoe monniken steeds luidop bidden terwijl ze op een gong slaan. ( waarschijnlijk om niet in slaap te vallen ) Indien ze niet aan het bidden zijn  ( lees luidop klaaggezang ) dan zijn ze aan het werk in de tuin.

De rest van de dag kuier ik in de straten . Het valt me op hoe ze hier gekleed zijn . Ondanks de hitte dragen er nog heel veel vrouwen nylon panty's. Op veel te hoge hakken bewegen ze zich soms waggelend voort. Veel mannen lopen er heel deftig bij, wit hemd, kostuum en das .
De verschillen zijn hier enorm, je ziet hier van alles, van traditionele kleding ( kimono mannen en vrouwen ) tot korte shorts. Maar alles heel deftig .
Om niet in herhaling te vallen vat ik kort mijn avond samen : Sushi !

Nara

Nara is de volgende uitdaging. Eerst de juiste bushalte vinden naar Kyotostation en vervolgens de juiste trein ( 45 min treinen ) en dan opnieuw de juiste bus om 30 min later in het Narapark aan te komen. En dan maar hopen dat ik de terugweg vind !

Om 10u stipt sta ik al fier op mijn bestemming. Het is snikheet met een felle blauwe hemel. Mijn thermometer gaat geen enkele keer onder de 38°. Het wordt een dag kuieren in het mooie park (de gekende Japanse tuinen ) van de ene naar de andere tempel. De ene al mooier dan de andere. In de tuinen lopen massa's herten,  ze lopen daar gewoon in het wild rond. Je merkt meteen dat ze veel volk gewend zijn .

Aan eten denk ik gewoon niet . Het is veel te warm. De flessen water die ik uit de muur heb gehaald zijn daarentegen niet te tellen.

Aan een ijsje kan ik niet weerstaan. De ijsverkoper zegt er natuurlijk niet bij dat ik moet oppassen voor de herten. Ik zet mij op een bank en binnen de 10 seconden wordt mijn ijsje gestolen door een hert. Meteen ga ik naar dezelfde ijsventer voor een nieuwe bestelling. Hij lacht me toe en zegt dat ik mijn ijsje in zijn buurt moet opeten, hij zal de herten voor mij verjagen. Goed gezien van de verkoper, op deze wijze verdubbelt hij zijn omzet.

In de avond ben ik weer in mijn vertrouwde buurt ,  behalve het ijsje heb ik deze dag nog niets gegeten. Weer kan ik niet weerstaan aan een sushirestaurant . Ondanks de talrijke restaurants is er overal een wachtlijst. Over 50 minuiten mag ik terugkomen. Uiteindelijk wordt het anderhalf uur. Het eten is overheerlijk , ik weet nu al als ik terug in het Belgenland ben dat ik dit zeker zal missen.

Golden Palace - Kyoto

Mijn nieuw guesthouse is gelegen in een toplocatie, het oude stadsgedeelte Gion. Opnieuw was het weer lastig voor het vinden van mijn nieuw adres. De straten zijn hier blokken. M.a.w. één straat bevat verschillende straten.

In mijn guesthouse leggen ze me uit hoe ik het best naar het Golden Palace ga . Hier in Kyoto kan je best de bezienswaardigheden met de bus bezoeken. Alweer een nieuw routesysteem dat ik moet bestuderen. Ik neem bus 205, een overvolle bus, we zitten als haringen in ton. En dit voor een rit van ongeveer 1u . Telkens er 10 afstappen komen er 15 bij . Ik dacht : hier moet ik mijn charme-offensief inzetten. Na wat geflirt met een jongeman vraag ik hij Engels praat . Hij kruist zijn armen diagonaal wat "nee" betekent ( dat heb ik hier al geleerd ! ).  Meteen staat hij recht en ik mag gaan zitten op zijn plaats. Ik denk missie geslaagd  !

Het Golden Palace doet zijn naam alle eer aan. Het ganse paleis is werkelijk een gouden paleis,  gelegen in een prachtige tuin. 
 In de namiddag trakteer ik mezelf met een heerlijk stukje taart en een bananenmilkshake.

Bij de terugreis stap ik nog eens van de bus af voor een bezoek aan een tempel, de naam ontsnapt me even, van deze kan ik enkel zeggen dat de tuinen mooier waren dan de tempel zelf.

 

 

De avonden hier in Kyoto zullen te kort zijn, het is heerlijk kuieren in de nauwe straatjes of langs het water ( er is hier een rivier die dwars door het oude Kyoto loopt) . Eetgelegenheden zijn er hier bij de vleet. Ik heb het gevoel dat de helft van Japan op de been is  misschien omdat het zaterdagavond is . Heel wat jongeren zijn nog traditioneel gekleed, een soort lange kimono  met een kussen op de rug . Ook de mannen  dragen dit, maar dan zonder kussen op hun rug. Zij hebben een mooi geknoopte dikke riem. Bij mannen doet het me denken aan een kamerjas.

klik op de foto' s voor vergroting

Aankomst in Kyoto

Kyoto

Met de sneltrein van Hiroshima sta ik 99 min. later in Kyoto. Door omstandigheden heb ik gisteren besloten in een ander hotel te verblijven dan aanvankelijk gepland.  De thermometer aan mijn tas bevestigt mij dat het inderdaad 38° warm is.

Over de middag is er dan ook geen kat te bespeuren in de buurt waar mijn hotel ( travelers Inn)  gelegen is. Na heel wat gesukkel kom ik verhit aan, waar ik verneem dat ik maar één nacht kan blijven. De laatste vier dagen waren er feesten in Kyoto waardoor voor de rest van de week alle hotels zo goed als uitverkocht zijn. Haastig zoek ik (via internet ) voor de volgende dagen een nieuwe verblijfplaats. Morgen is het weer opnieuw inpakken. Na een uurtje of 2 rust en een frisse douche bezoek ik één van de duizend tempels die hier in Kyoto te bezichtingen zijn. (Heian Jingu Shrine) mooi maar niet indrukwekkend .

s' Avonds zoek ik opnieuw een restaurant, alweer wordt mij als enkeling een plaats aan de toog aangewezen. Dat is altijd leuk, want je hebt onmiddellijk contact met de mensen om je heen. Hoewel, ik was toch blij toen de gast aan mijn linkerzijde vertrok. Hij kon bijna geen woord Engels en toch probeerde hij mij bij elke hap erop te wijzen dat ik mijn eetstokjes verkeerd gebruikte. Het dagmenu was een soort soep en geroosterde makreel met een zoete saus erop . Niet slecht maar geef mij maar sushi en de rauwe vis. Nog gauw even naar huis bellen ( gratis via viber) en om 21 uur in bed .

 

Myajima eiland

Het slapen in Rykon had verkeerd ingeschat. Zo verkeerd, dat ik me zelfs overslapen heb. Gehaast ben ik dan maar via de metro naar de haven van Hiroshima gereisd, om daar de boot te nemen naar het  Myajima eiland. Het eiland is o.a. zeer gekend voor zijn oesterkwekerijen. Zoals er bij ons op de kermissen frietkramen en worstenbakkers staan, staan daar evenveel kraampjes met geroosterste oesters.  Zo heb voor het eerst in mijn leven op mijn nuchtere maag 3 geroosterde oesters verorberd.

Uiteraard is de rode Tori die in het water staat hét monument voor foto’s. Voor mij persoonlijk was de Daisho tempel het hoogtepunt. Neem die hoogte ook maar letterlijk, want als je deze tempel wenst te bezoeken moet je er wel wat trappen voor over hebben. De Daisho tempel is een heel tempelcomplex,  hoe hoger de tempel gebouwd is hoe mooier deze wordt.

Met een temperatuur van 30 graden vraag ik me toch af wat die monniken in lang vervlogen tijd ( toen er nog geen bouwmaterialen waren zoals op heden ) toch in hun hoofd haalden om de toeristen het zo lastig te maken ? Misschien heb ik vandaag wel hierdoor mijn hemel verdiend !

De avond sluit ik af met een restaurantbezoek. Uit eten  is helemaal niet zo duur als ik dacht. De concurrentie is ook hier moordend. Overal hangen kaarten met foto' s, het enige dat ik kan lezen zijn de cijfers in yen.  Zoals gewoonlijk laat ik me verrassen met het menu van de dag. Algauw geraak ik aan de praat met een koppeltje dat een beetje Engelse praat. Als antwoord op hun vraag wat ik in Hiroshima kom zoeken , antwoord ik de geschiedenis van de atoombom. Vreemd, maar de Japanners weten er zelf niet veel over. Ze weten alles over de Berlijnse muur en de val ervan, maar van de atoombom weten ze weinig af. Het is precies alsof hun voorouders dit willen verdringen uit hun geheugen. Pas de laatste 10 jaar, sinds er zoveel "toeristen" op afkomen wordt het in het lesprogramma opgenomen. Aldus het verhaal van de toevallige ontmoeting.  Het werd een heel gezellige avond.  Toen we afscheid namen kreeg ik te horen dat mijn maaltijd door hen betaald werd. Dit zonder enige uitwisseling van namen of adressen . 

tafelgenoten

Morgen vertrek ik naar Kyoto.

Hiroshima

De avond sluit ik af met een restaurantbezoekje in de buurt van mijn logement. Een restaurentje met Japanse allure. De meeste bezoekers zijn redelijk jong . In het midden van de tafels zijn metalen platen die aangesloten zijn op een soort verwarmingssysteem. Alles wordt klaargemaakt door jonge koks in het midden van de zaak. Met veel gelach en geroep maken ze alles klaar op een grote metalen plaat.

De menukaart kon ik niet lezen en zij verstonden geen Engels. Het enige wat ze verstonden was dat het niet spicy mocht zijn. Ik liet hen de keuze. Met andere woorden : de dagschotel. Eerst een bordje gebakken zalm, vervolgens een soort pannenkoek, gevuld met groenten en een soort pasta. Het was lekker, mogelijks kom ik morgenavond hier terug.

Hiroshima

Hiroshima - getuigen van het bombardement

Vandaag verlaat ik Osaka. Het metrostation is in de ochtenddrukte een echte mierennest. Duizenden mensen stappen van het ene ondergrondse metrostation naar het andere. Allen netjes gekleed, met gehaaste stap. Niemand praat. Het geluid lijkt op het getrappel van een heel grote paardenkoers. Bij de kruising van het ene station met het andere lijken ze precies op computergestuurde poppetjes. Elk houdt zijn eigen tempo aan en toch lopen ze niet tegen elkaar aan.

Het was eventjes zoeken tot ik in het juiste metrostation vond waar ik mijn ( in België ) gekochte railpass kon omwisselen voor  het echte 14-daagse treinticket.

354 km verder en 82 minuten later kom ik op mijn bestemming aan. Het metro –bus systeem is hier alweer anders.  Ditmaal moet ik een soort tram nemen om mijn hotel te bereiken. Ondanks dat er hier bijna niemand  Engels praat  vind toch hulp voor het vinden van nieuw hotel.

Voor het eerst slaap ik een Rykon, een hotel in Japanse stijl. Veel moet je je daar niet bij voostellen. In onze normen is dit een kale kamer, met een zeer laag tafeltje met daaromheen wat kussens. De vloer is bekleed met een soort rietmatten en in het hoekje liggen er enkele matten met een donsdeken. Er is wel airco en ik heb mijn eigen toiletvoorzieningen. 

Hiroshima, het doel van dit bezoek zegt alles in de benaming. Algauw sta ik voor de Atom Bomb Dome. Er staat een ingetogen massa volk. Enkel het geklik van de camera’s en krekels verstoren de stilte.  In ditzelfde groot park ( het Peace Memorial park ) is het Peace Memorial Museum. Ik vind geen woorden om deze geschiedenis te beschrijven. Een geschiedenis die nooit had mogen bestaan : 350.000 burgers verloren op verschrikelijke wijze het leven. Moeders, vaders, kinderen. De restanten die in dit museum te bezichtigen zijn spreken boekdelen. Bij het buitenkomen begint het te regenen en de hemel is grijs, vreemd maar passend bij dit gebied.  

Op verkenning in Osaka

 

 

 

Voor vandaag heb ik een heel programma klaar gemaakt :  starten in het metrostation en mijn weg proberen te vinden naar Shinsaibaishisuji station. Vandaar een wandeling die beschreven staat in de Lonely Planet. De eerste stop is Shitenno-ji tempel. Ik had gelezen dat daar iedere 21ste van de maand rond de tempel een heel grote markt wordt gehouden.

 

Het was daar een drukte van jewelste. Het is een heel tempelcomplex met een grote tempel in het midden en daarrond nog heel wat kleine tempelgebouwen.  Het lijkt wel een soort bedevaartsoord met daarbij de nodige commerce. Tegen betaling  kan je daar je wensen op een soort houten plaatje laten schrijven,  de monnik dompelt dan een het plaatje met een houder in een soort put die gevuld is met water terwijl de gelovige ingetogen hoopt dat zijn wens in vervulling gaat. Deze tempel staat beschreven als één der oudste van Japan (bron Lonely Planet )

Dotombori
 

Dotombori

 



 

De place to be in Osaka . Je kan het zo gek (en hectisch ) niet bedenken . Restaurants, bars en theaters :  alles geconcentreerd in de buurt. Hier probeer ik vanavond nog een terug te komen.

 

 

 

 

 

 

Mijn eerste Japans restaurant bezoek. Uiteraard kies ik voor sushi en rauwe vis. Iedereen wil met mij op de foto! In ruil hiervoor laat ik mezelf fotograferen met mijn eigen toestel. Het eten is lekker en de prijs valt best mee. De concurrentie is ook bikkelhard.

 

 

 

 

 

Umeda Sky building

Als afsluiter van de dag ga ik naar de Umeda Sky building. De km's die ik vandaag heb afgelegd zijn niet te tellen. Als ik verder reis op deze trend, dan vermoed ik dat het fysiek de zwaarste reis zal worden die ik ooit ondernomen heb.

Morgen verlaat ik Osaka en reis ik verder naar Hiroshima .

Osaka

Hotel Kansai in Osaka

Ook al reis ik als single, krijg ik toch een kamer van 2 personen voor de prijs van een eenpersoonskamer, een luxe die ik hier in Japan hoogstwaarschijnlijk maar één keer zal meemaken. Voor Japanse normen is het een heel grote kamer met alle comfort. Door het  uurverschil ( 7u later dan in Belgie ) ben ik al om 5u wakker en slaap ik niet meer in. Om 6u begin ik dan maar de trein- en metrokaarten te bestuderen zodat ik vandaag Osaka kan verkennen.

Nog een weetje over mijn aankomst hier op de luchthaven :  bij aankomst moet je hier een soort emigratieformulier invullen. Er wordt gevraagd naar wie met je meereist. Blijkbaar vonden ze het heel vreemd dat een 65-jarige vrouw alleen door hun land reist. Daarbij kwam nog dat er  nog allerlei vreemde visums in mijn paspoort staan. Ik werd uit de rij gehaald voor grondig controle. Eerst een vragenijst beantwoorden over het doel van mijn reis. Fier toonde ik mijn eigen gemaakte reisgids, maar daar hadden blijkbaar ze niets aan. Heel vriendelijk en onder de nodige excuses werd alles  uit mijn valies gehaald. Elk pilletje werd grondig gescreend. Er werden mij allerlei prenten getoond  waarbij ze vroegen ik deze bij had. Prenten over wapens, insecten, soorten kruiden enz.. Toen de hele valies leeg was vroegen ze me of ik de wielen kon losmaken !!!  Ik dacht een moment dat ze mijn valies naar de knoppen zouden helpen. Vervolgens kwam een tweede agent en deze nam mijn lege vallies mee voor een extra controle. Intussen werd ik een beetje geëntertaind door de agent die het hele verhaal in gang had gestoken. Hij stelde mij op mijn gemak en excuseerde zich voor het ongemak. Tien minuten later kreeg ik mijn valies terug. Ze hielpen mij met het vullen van de valies, uiteraard deden ze dit op hun manier met gevolg dat ik mijn valies niet meer dicht kreeg . 

aankomst Osaka

Na een zeer zware reis ben ik goed en wel aangekomen in Japan Osaka .
Eerste vaststelling: ze spreken hier heel weinig Engels  ! Osaka is ongeveer anderhalf uur reizen van de airport. Dat alleen was al een heel avontuur. Beginnen met een treinkaartje uit de muur halen, hier werkt dit op een heel ander systeem . Gelukkig heb ik alle adressen en alles wat ik wens te bezoeken mee in het Japans geschrift. Een jonge dame heeft me  geholpen en me op de juiste trein gezet.  Veertien stations verder moet ik afstappen, dat heeft ze me met handen en voeten uitgelegd. Daarna moest ik de metro zoeken. Ik denk dat zodra je eenmaal het systeem door hebt het wel gemakkelijk is, maar ze deed alles zo vlug dat ik er niet wijs uit geraak hoe ze het deed. (Morgen verdiep ik me erin.) Opnieuw vond ik een bereidwillige jongeheer die mijn kaartje uit de muur haalde en mijn valies 10 min verder heeft gedragen tot het de juiste metrolijn.
Mijn hotel Kansai ligt ongeveer 15 min stappen van het metrostation. Algauw vond ik een vijftal jonge gasten die, gewapend met hun smartphone me vergezelden tot aan mijn hotel, zelfs mijn valies moest ik niet zelf dragen, dat is nu één van de weinige voordelen van (bijna) 65jaar te zijn :)
Intussen ben ik al meer dan 30 uur onderweg, nu is het meer dan bedtijd.