zondag 2 augustus 2015

Nikko een sprookje dat bijna een nachtmerrie werd


Vandaag staat de wekker om 7u om met opeenvolgend transport te gebruiken om Nikko te bereiken:

Metro, Jr line ( gewone trein ) Skinkansen , Jr line , bus .
Eerst iets over de skinkansen: Een 8tal minuten voor vertrek komt de sneltrein aan . Per wagon staan er 3 personen in uniform.Bij aankomst van de trein maken ze een diepe buiging. Zodra iedereen is afgestapt gaan ze ten aanval , gewapend met allerlei poestgerief : stofzuiger en alles wat bij een grote schoonmaak hoort. Ze poetsen in ijltempo. Exact 6 minuten later stapt elk van zijn wagon . Na alweer een diepe buiging stappen ze als gedrilde soldaatjes naar een volgend perron. De reiziger heeft 2 minuten de tijd om in te stappen.

 


Nikko stond aanvankelijk niet in mijn reisplanning. Door aanraden van mijn vriendin Lut die er helaas niet bij kon zijn, is het één van de hoogtepunten van mijn Japanreis. Woorden schieten te kort om Nikko te beschrijven. Dank u wel Lut. De verschillende tempels zijn verspreid over een heel groot park. De Japanse tuinen hoeven geen beschrijving.

In ditzelfde park maak ik een Kendowedstrijd me. Kendo is een soort judo met stokken. Eerst is er een kinderwedstrijd vervolgens een volwassenen. Het sport wordt roepend en tierend beoefend.


Kendo sport.
 De terugreis !!!!!!



Om 17u sta ik op een overvol perron te wachten op mijn trein richting Tokyo. We werden letterlijk op de wagon geperst tot er echt niemand meer bij kon. Maar de trein vertrok niet.  We zien om het kwartier honderden reigers toekomen voor een volgende trein voor dezelfde bestemming.

Één treinwachter kon enkele woorden Engels , ze riep dat iedereen de trein moest verlaten ! The train is broken ! What now ? Waiting Waiting. Intussen kwamen er steeds nieuwe reizigers toegestroomd.

In gebroken Engels werd er ons gezegd dat we een busticket moesten kopen. Snel verbroederde ik met  een jonge Roemeen.  Zoals bijna iedereen moest hij ook in Tokyo geraken. Met een vriendelijke glimlach vroeg ik hem of ik bij hem mocht blijven tot in Tokyo.

Ons busticket mochten we weer inruilen want de laatste bus was intussen vertrokken.
Rennend werden we van de ene perron  naar het andere gestuurd, en van het ene station naar het andere. Een drietal uren later konden we met lokale  treintjes vertrekken, we zouden nog een 3 keer  moeten overstappen. In stations  waar geen letter in ons schrift te bespeuren was . Laat staan dat  er iemand Engles verstond ! Het aantal reizigers was niet meer tellen. Mijn jonge Roemeen vocht als een leeuw zodat ik toch telkens  een zitplaatje had. De paniek sloeg toe, ik vreesde dat ik de laatste metro in Tokyo zou missen.Via  Sms' je naar mijn Belgisch- Japanse vrienden vernam  ik dat de laatste metro om 01 u stopt met  rijden. Nipt  haalden  we nog  een van  de  laatste metro's. Mijn jonge  Roemeen moest  enkele stations verder. Met een stevige handdruk en een kus nam ik afscheid van deze behulpzame vreemdeling.
Om 01u10 was ik in mijn guesthouse.

Ik vraag met  af of  dit verhaal het  nieuws  zal halen ? Misschien krijg ik dit  te horen via  Tom ?





Geen opmerkingen:

Een reactie posten