woensdag 22 juli 2015

Hiroshima

Hiroshima - getuigen van het bombardement

Vandaag verlaat ik Osaka. Het metrostation is in de ochtenddrukte een echte mierennest. Duizenden mensen stappen van het ene ondergrondse metrostation naar het andere. Allen netjes gekleed, met gehaaste stap. Niemand praat. Het geluid lijkt op het getrappel van een heel grote paardenkoers. Bij de kruising van het ene station met het andere lijken ze precies op computergestuurde poppetjes. Elk houdt zijn eigen tempo aan en toch lopen ze niet tegen elkaar aan.

Het was eventjes zoeken tot ik in het juiste metrostation vond waar ik mijn ( in BelgiĆ« ) gekochte railpass kon omwisselen voor  het echte 14-daagse treinticket.

354 km verder en 82 minuten later kom ik op mijn bestemming aan. Het metro –bus systeem is hier alweer anders.  Ditmaal moet ik een soort tram nemen om mijn hotel te bereiken. Ondanks dat er hier bijna niemand  Engels praat  vind toch hulp voor het vinden van nieuw hotel.

Voor het eerst slaap ik een Rykon, een hotel in Japanse stijl. Veel moet je je daar niet bij voostellen. In onze normen is dit een kale kamer, met een zeer laag tafeltje met daaromheen wat kussens. De vloer is bekleed met een soort rietmatten en in het hoekje liggen er enkele matten met een donsdeken. Er is wel airco en ik heb mijn eigen toiletvoorzieningen. 

Hiroshima, het doel van dit bezoek zegt alles in de benaming. Algauw sta ik voor de Atom Bomb Dome. Er staat een ingetogen massa volk. Enkel het geklik van de camera’s en krekels verstoren de stilte.  In ditzelfde groot park ( het Peace Memorial park ) is het Peace Memorial Museum. Ik vind geen woorden om deze geschiedenis te beschrijven. Een geschiedenis die nooit had mogen bestaan : 350.000 burgers verloren op verschrikelijke wijze het leven. Moeders, vaders, kinderen. De restanten die in dit museum te bezichtigen zijn spreken boekdelen. Bij het buitenkomen begint het te regenen en de hemel is grijs, vreemd maar passend bij dit gebied.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten