 |
| Hiroshima - getuigen van het bombardement |
Vandaag verlaat ik Osaka. Het metrostation is in de ochtenddrukte een echte
mierennest. Duizenden mensen stappen van het ene ondergrondse metrostation naar
het andere. Allen netjes gekleed, met gehaaste stap. Niemand praat. Het
geluid lijkt op het getrappel van een heel grote paardenkoers. Bij de kruising
van het ene station met het andere lijken ze precies op computergestuurde
poppetjes. Elk houdt zijn eigen tempo aan en toch lopen ze niet tegen elkaar aan.
Het was eventjes zoeken tot ik in het juiste metrostation
vond waar ik mijn ( in België ) gekochte railpass kon omwisselen voor het
echte 14-daagse treinticket.
354 km verder en 82 minuten later kom ik op mijn
bestemming aan. Het metro –bus systeem is hier alweer anders. Ditmaal moet ik een soort tram nemen om mijn
hotel te bereiken. Ondanks dat er hier bijna niemand Engels
praat vind toch hulp voor het vinden van nieuw hotel.
Voor het eerst slaap ik een Rykon, een hotel in Japanse
stijl. Veel moet je je daar niet bij voostellen. In onze normen is dit een kale
kamer, met een zeer laag tafeltje met daaromheen wat kussens. De vloer is
bekleed met een soort rietmatten en in het hoekje liggen er enkele matten met
een donsdeken. Er is wel airco en ik heb mijn eigen toiletvoorzieningen.
Hiroshima, het doel van dit bezoek zegt alles in de
benaming. Algauw sta ik voor de Atom Bomb Dome. Er staat een ingetogen massa
volk. Enkel het geklik van de camera’s en krekels verstoren de stilte. In ditzelfde groot park ( het Peace Memorial
park ) is het Peace Memorial Museum. Ik vind geen woorden om deze
geschiedenis te beschrijven. Een geschiedenis die nooit had mogen
bestaan : 350.000 burgers verloren op verschrikelijke wijze het leven. Moeders, vaders, kinderen. De restanten die in dit museum te bezichtigen zijn spreken
boekdelen. Bij het buitenkomen begint het te regenen en de hemel is grijs,
vreemd maar passend bij dit gebied.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten